Een gedicht van Jaap van der Hoest
Toetsen in rijen
en achter tikkende vingers
zit hij. Het hoofd knikt, kijkt op.
Zijn blik is op het scherm
gericht. Getrokken tot rijm,
een vraagteken nog, schrijft
hij, grimassend zijn gezicht.
Een letter is een tik.
Een enter is een tok.
Er is ook zacht gezoem:
Hier was even een regel,
die wordt nu weer anders
en verwerkt tot deze tekst.
Geratel, direct op wit papier,
is niet meer. Herinneringen
komen op: hamertjes en
mechaniek met voortgaand
steeds een wagen. Beweging
van een dwarse hand bood,
ingesteld, de regelafstand.
Voltooid voor het moment
en tegenwoordig in het nu
stopt hij. Een muis gevat
stuurt hij een pijl omhoog.
Een druk, een klik, geluid
en uit een iets verschijnt
zijn tekst. Hij is schrijver.