een verhaal van Piet Maasland
Vaak maak ik gebruik van lijn 2. Ik bedoel hier niet een buslijn mee. Maar mijn twee gezonde benen. Wat heb ik in de afgelopen zestig jaren met genoegen gebruik gemaakt van deze lijn 2. Ze brachten me waar ik heen wilde. Van dienstweigering wisten ze niet af. Maar er kwam toch een moment dat mijn linkerbeen begon te protesteren. Ik heb nu al zoveel kilometers gelopen. Kan iemand anders mijn functie niet overnemen? Ik vond dat het nog wel kon. Maar vooral mijn linkerheup dacht er anders over. Regelmatig ging "hij" op slot. Ik moest dan een poosje stilstaan en daarna ging het weer. Mijn linkerheup gaf aan dat het zo langzamerhand wel genoeg was. Artrose of slijtage?
Uiteindelijk werd deze heup vervangen door een andere heup. Gelukkig bestaat deze mogelijkheid. Vele van mijn leeftijdsgenoten passen deze ingreep ook toe als het voor hen nodig is. De ingreep verliep pijnloos en vlotjes. Maar daar bleef het niet bij. Na thuiskomst viel ik in de keuken. Op dat moment was er niemand in huis. Daar lag ik dan op de keukenvloer. Na drie uur kwam de postbode achterom. De brave man belde onze dochter en binnen een uurtje lag ik weer in het ziekenhuis. De pin die in mijn nieuwe heup was aangebracht, had mijn dijbeen verbrijzeld. Dus een nieuwe operatie. Bij deze operatie liep ik een ziekenhuis bacterie op. Wat in hield dat ik vier weken in afzondering moest doorbrengen. Extra voorzichtig doen thuis. Uiteraard met krukken. Een beperkte mobiliteit als gevolg.
Door deze problemen hadden wij er veel zin in om even op vakantie te gaan. De warme aprildagen deden daar nog een schepje boven op. Onze keus viel op Turkije. Een mooi land. Meestal is het daar warm en zonnig. Wij hadden vele positieve verhalen over dit land gehoord. Vandaar onze keus. Samen op weg naar het reisbureau. Via het reisbureau kregen we het advies via Schiphol reisassistentie aan te vragen voor de beide luchthavens. Dit met het oog op mijn mobiliteit. Wij waren blij met dit advies. Wij hadden nog nooit van deze mogelijkheid gehoord.
Via de telefoon alles geregeld en wij kregen de boodschap dat alles geregeld zou worden en dat wij onbezorgd op vakantie konden gaan.
Maar u voelt het wel aan. Het verliep anders.
Vol goede moed gingen we naar Schiphol. Voor reisassistentie was geen sprake.
Volgens de medewerkers van Schiphol was er niets aangevraagd en daarom kon men ook niets meer doen voor ons.
In het vliegtuig kreeg ik ook geen plaats voor extra beenruimte omdat deze alleen beschikbaar zijn bij de nooduitgangen . Aangezien ik blind ben, mocht ik niet bij de nooduitgang zitten. Want ik ben ook nog op een andere manier gehandicapt. Ik ben visueel gehandicapt. Mijn gezichtsveld bestaat nog uit 1%. Dit brengt de nodige aanpassingen met zich mee. Maar gelukkig blijven we positief. En dan toch op vakantie? Ja. Waarom niet? Mijn vrouw maakt het praatje, en ik maak daar het plaatje bij. Zo doen wij dat!
Mijn vrouw en ik gingen samen verder door Schiphol. Nadat mijn vrouw mij neergezet had bij de koffiehoek, ging zij op zoek naar een rolstoel. En ja, na verloop van een kwartiertje vond zij een rolstoel in een hoekje.
Zij nam deze rolstoel in beslag en vervoerde mij daarmee naar de gate. Dit was nog een minuut of 20 lopen.
Maar we zijn er gekomen.
En toen Turkije. Een wereld van verschil. Ik moest nog één stapje uit het vliegtuig doen, of ik zat al in een rolstoel.
U zult het bijna niet geloven. Maar binnen tien minuten waren wij door alle controles heen en stonden wij bij de bagage band.
Ik raakte hier diep van onder de indruk en werd ook emotioneel. Ik wist echt niet wat mij overkwam.
Tijdens onze vakantie rolden wij van de ene verbazing in de andere. Leest u maar mee .
Op een avond gingen wij met de bus naar het Amfitheater in Aspendos. Daar werd om 21.30 uur een zeer bijzondere musical opgevoerd.
Er waren die avond 8.000 bezoekers.
We sloten ons aan in de lange rij wachtenden. Binnen de minuut werden wij uit de rij gehaald en werden wij buiten om geleid en binnen de kortst mogelijke tijd zaten wij op speciale plaatsen voor gehandicapten.
En na afloop werden wij weer begeleid naar onze bus.
U zult begrijpen dat ook wij hier zeer verbaasd over waren. Deze behandeling geeft rust en bevorderd het genieten van het luisteren (en voor mijn vrouw het kijken) naar deze musical. Wat ik van deze musical heb meegekregen? Een perfect optreden. Het ging in deze musical over een overwinning van het ene leger op het andere. Er werd ook een stad ingenomen. Daar werd een uitbundig feest bij gevoerd. Ik had het voordeel dat mijn vrouw mij steeds vertelde wat er op het podium gebeurde.
De reden waarom ik dit zo schrijf, zult u begrijpen als u aan het eind van dit verhaal gekomen ben.
HULDE VOOR DEZE HOUDING NAAR DE GEHANDICAPTE MEDEMENS.
Na 12 dagen weer terug naar Nederland. Onze vakantie zat er – helaas - weer op. Hoe zou het nu verlopen met de reisassistentie?
Voordat we ingecheckt waren op de luchthaven van Turkije, zat ik al in een rolstoel. En ook nu weer binnen de tien minuten waren we bij onze gate. Mijn vrouw hoefde niets extra’s te doen.
Na een aantal uren landden we weer op Nederlandse bodem. Bij de uitgang van de gate stond een dame van Schiphol.
Ook hier weer hetzelfde als op de heenreis. Uw naam is niet bij ons bekend.
Maar deze dame was zeer welwillend.
Zij stelde voor dat ik plaats mocht nemen in het "golfwagentje".
"Ik ga op zoek naar een chauffeur", aldus deze vriendelijke dame.
Na een half uurtje nam ze zelf maar plaats achter het stuur en loodste ze me naar de bagage band en daarna naar de vertrekhal.
In Nederland kijken wij vaak neerbuigend naar de Turken.
Maar op grond van mijn ervaring denk ik dat zij meer oog voor de gehandicapte medemens hebben dan in Nederland. En kunnen wij op dit terrein nog veel van hen leren.
Ondanks mijn dubbele handicap heb ik kunnen genieten van een heerlijke rustperiode en is mijn vrouw ook uitgerust teruggekomen.
Mijn beperkingen waren in dit geval geen grenzen. Want grenzen zijn er om verlegd te worden.
***
terug naar de inhoudsopgave
terug naar de beginpagina van Pointe
terug naar de beginpagina van de website