Flessenpost

een verhaal van Martin Doorn

1.

Als je het bovenste laagje zand met je voet wegschoof, voelde je nog de warmte van de zomerdag. De zon was al achter de horizon gezakt die hier aan het strand had bestaan uit een dunne streep tussen wind en water. Het was zo'n avond die alleen in boeken bestaat. Een zoele avond na een warme augustusdag. Zelfs de maan deed mee aan het perfecte beeld. Ze was volrond en verlichtte het strand op een romantische manier. Eefje zuchtte, keek naar dit alles en toen even opzij. Daar zat Kees naast haar, net als zij, stil genietend van deze zomeravond. Ze nam nog een slok uit de fles wijn die ze speciaal voor deze avond hadden meegenomen. Er zat niet veel meer in en ze bood Kees het laatste restje aan. Hij klokte het achteloos weg.
'We doen er een briefje in', zei Eefje enthousiast en ze begon in de zak van haar spijkerrokje naar schrijfgerei te zoeken. Alles wat ze vond was een eyelinerpotlood en een papieren zakdoekje. Het was voldoende. Ze schreef de datum. 17-08-95, haar naam en adres en het verzoek contact op te nemen. Kees drukte de kurk weer in de fles en liep naar de vloedlijn. Met een krachtige zwaai wierp hij de fles in de flauwe branding. Eefje keek toe en bewonderde zijn zwaai. Telkens als ze naar Kees keek was er dat onbestemde gevoel in haar buik. Een soort pijnlijk kriebelen. Even later liepen ze hand in hand naar het duin. Daar was wat meer privacy.

2.

In gedachten verzonken, in sombere gedachten verzonken liep Paul langs de vloedlijn. Vlokken grauw schuim vlogen uit de branding naar het strand. Hij keek even naar zijn vijf jaar oude dochtertje dat voor hem uit rende. Had hij haar dik genoeg aangekleed voor deze strandwandeling? Ze was het enige dat hem nog vreugde schonk sinds zijn vrouw twee jaar geleden gestorven was. Werden de tranen in zijn ogen veroorzaakt door de straffe wind of door het nog steeds knagende verdriet? Zijn dochtertje kwam hollend op hem afrennen. In haar hand hield ze een wijnfles.
'Pappa, pappa', riep ze. 'Ik heb een fles met een briefje er in gevonden'.
Paul glimlachte en ving het hollende kind in zijn armen op. Toen bekeek hij de fles en waarachtig er leek een stukje papier in te zitten. Hij hield de fles tegen het licht en zag dat het papiertje beschreven was. Met een stokje probeerde hij het briefje er uit te pulken, maar tevergeefs. Nu zelf ook aangestoken door opwinding over de vondst kon hij niet wachten tot ze thuis waren en hij ging op zoek naar een steen om de fles kapot te slaan. Dat was nog even zoeken, want op het strand liggen niet veel stenen. Toch vond hij er één. Het briefje, hoewel de letters vervaagd, bevatte een naam en adres en de datum. De datum luidde: 17-08-95. Dat was ruim dertien jaar geleden. Het adres was hier in het dorp. De fles had er dus dertien jaar over gedaan om van hier naar hier te gaan. Al wist je natuurlijk niet waar hij in de tussentijd allemaal geweest was. Paul vertelde zijn dochtertje dat het briefje van een zekere Eefje kwam en dat het al heel oud was. Enkele dagen later stond hij toch met het briefje in de hand voor een flatgebouw. Hier bevond zich het adres dat de schrijfster van de flessenpost al die jaren geleden op een papieren zakdoek had geschreven en dat hij dankzij zijn dochtertje weliswaar vervaagd nog had kunnen lezen. Na het aanbellen kwam er een vrouwenstem uit het luidsprekertje naast de bel. Paul vroeg naar Eefje. Het bleef een moment stil. Toen kwam de stem weer en deelde hem mede dat Eefje hier niet meer woonde. Ze bleek al jaren geleden verhuisd te zijn en woonde op zichzelf. Paul vertelde het verhaal van de fles en na enig aandringen kreeg hij het nieuwe adres van Eefje. Na een kort autoritje stond hij bij haar voor de deur. Op het aanbellen deed een jongen van een jaar of twaalf open. Op de vraag of Eefje thuis was werd bevestigend geknikt en de jongen zei dat hij zijn moeder wel even ging roepen. Er verscheen een aantrekkelijke jonge vrouw in de deuropening die Paul belangstellend aanzag. Die belangstelling was overigens wederzijds, al kon Paul niet vermoeden dat er bij Eefje voor het eerst sinds haar man vijf jaar geleden gestorven was, weer dat pijnlijke gekriebel in haar buik ontstond.

***
terug naar de inhoudsopgave
terug naar de eerste pagina van de website