een column van Julius Schellens
"Hoelang hebt u het al?" Wordt me vaak gevraagd.
En dan bedoelt men die drang tot schrijven.
Inspiratie is een onvoorspelbaar en wispelturig iets. Soms komt het snel en is het ook dadelijk raak. Maar vaak ook laat het lang op zich wachten en als het er dan uiteindelijk is gebeurt het meermaals dat het nog moet groeien. Het vreet en knaagt dan aan mijn ziel zodat ik er ongemakkelijk van word. Ik ben hoegenaamd niet de eerste met de bewering dat schrijven waarachtig een harde stiel is. Voor mij is het een soms verschrikkelijk enerverende hobby. Maar als het in me zit moet het er ook uit en dan kan ik er niet aan ontsnappen. Het is dus niet altijd even plezierig maar dikwijls een onweerstaanbare drang die me voor dag en dauw het bed uit drijft. Als de muze aan mijn sponde staat dan moet ik eruit. Echt de omgekeerde wereld dus. Ook dan is het nog zoeken, kneden en herwerken.
Schrijven is eveneens een asociaal gebeuren. Indien je werkelijk een oeuvre wilt produceren dan dien je jezelf te ontrekken aan de buitenwereld. Maar daar ligt nu juist mijn grootste probleem. Ik loop al tientallen jaren rond met meerdere ideeën voor enkele boeken maar ik kom niet voldoende tot schrijven omdat zovele andere familiale en sociale beslommeringen me ervan weghouden en me het schrijven beletten. De geest moet er natuurlijk rein voor zijn en mag door niets anders worden ingenomen.
Dan vraag ik me soms hopeloos af: "Waar staat die eenzame blokhut met die tafel, stoel en bed?" Als het enigszins kan mag er daar wel wat luxe zijn in de vorm van een homp brood, een brok kaas en een slok wijn! In zijn gedicht ‘Gij bad op ene berg alleen’ beklaagde Guido Gezelle er zich ook reeds over dat de wereld hem overal achterna wilde.
Schrijven is dus in wezen een eenzame bezigheid. Ik doe het op de eerste plaats voor mezelf, maar als iemand me wil lezen vervult het me met fierheid.
***
terug naar de inhoudsopgave
terug naar de beginpagina van Pointe
terug naar de beginpagina van de website