een kort verhaal van Willemeine Bol
Als ze binnenkomt wordt het stil. De gesprekken stokken. Iedereen moet even kijken wie en wat daar binnenkomt. Een zachte trotse verschijning. Kleine gestalte. Hoofd in aandacht rechtop. Goed gekleed. Zorgvuldig en een beetje sjiek. Een kleine zwarte hond staat naast haar in rustige aandacht. Ze glimlacht, want ze wéét dat iedereen naar haar kijkt. Ze straalt kracht en zekerheid uit. Je kan niet om haar heen en dat hoeft ook niet. Het is goed toeven in haar gezelschap. Mensen zijn graag in haar buurt. Omdat ze zelf zo zichtbaar is kunnen anderen er ook helemaal zijn. Ze geeft en ze neemt in gelijke porties. Er is nooit te veel van het één, of te weinig van het ánder. Alles is perfect in balans. Warm, teder, stevig, vol liefde en vrede is zij.
Ze neemt plaats als haar kleine hond haar een stoel heeft aangewezen. De vrouw die haar gaat interviewen schuift een kopje koffie naar haar toe. Met een lach in haar stem vraagt ze:
"Zo vrouw, ging de reis goed?"
"Ja hoor. We hebben alle tijd en dat scheelt zoveel" zegt ze op haar gemak.
"Oké, laten we dan maar beginnen met te praten over het boek wat je gaat schrijven. Wil je ons vertellen wie je hiermee wilt bereiken en wat de bedoeling is van dit verhaal?"
Ze neemt een slokje koffie en vertelt:
"In de loop van mijn leven ben ik gaan ervaren dat het leven een zoektocht is naar liefde en vrede. Ik heb mijzelf ervaringen gegeven om dit te leren. Vallend en weer opstaand kwam ik steeds meer tot het besef, dat het er niet omgaat wie of wat je zou moeten zijn, maar dat je wordt zoals je bedoeld bent. Er iets niets meer nodig dan alleen maar te zijn. Ik hoef niets te presteren, Niets waar te maken. Wat ik doe of laat is goed zoals het is en als ik het fijn en/of belangrijk vind dan gaat het ook vanzelf. Als ik werkelijk kan zijn in het moment, daar waar ik nu ben, dan is alles goed. De grootste kwaliteit is denk ik, dat je vrede kunt hebben met alles wat er is en zoals het zich aandient. Een kwaliteit die ik als kind al bij mezelf herkende was, dat ik vrede kon maken tussen twee ruzieënde vriendinnen. Ik luisterde naar hun beider verhaal en vertelde ze dat ze allebei gelijk hadden. Omdat ze beiden het gevoel kregen dat ze gehoord werden en serieus werden genomen, was de ruzie vaak al over.
Ieder mens leeft naar haar eigen inzicht en waarheid. Hoe meer je de ander daarin kunt laten en serieus kunt nemen hoe meer liefde er kan zijn. Als kind wist ik ook: 'wat je zaait zul je oogsten. Wie wind zaait zal storm krijgen.' Ik besef steeds meer dat ik de ander als spiegel zie. Wanneer je boos bent op iemand ben je eigenlijk boos op jezelf. Je ziet een spiegel die er niet leuk uitziet en dat is eng of vervelend. Maar het gaat niet om het veroordelen van jezelf en daardoor van de ander. Het is gewoon zoals het zich voordoet. Als jij glimlacht gaat de ander ook glimlachen. Als je zorgzaam en lief bent en je ook zo voelt, dan is de ander dat ook. Je beleeft de wereld vanuit je eigen gemoedstoestand en overtuigingen. Dáár wil ik over schrijven en het is bedoeld voor iedereen die het weten wil. Je kan je realiseren en blijven onthouden, dat je leeft van moment naar moment. De emotie van toen is niet de emotie van nu. Het verhaal van een kindergebeuren is nu een herinnering en dus een anekdote. En dan is dat ook nog het verhaal zoals jij het hebt onthouden. Je neemt wat je goed kan gebruiken mee en de rest kun je laten voor wat het was. Het gaat om de vrede en de liefde van nu. Nu heb ik een ontmoeting met jou. Dat is de realiteit. Met voor dit moment jouw en mijn waarheid. Straks omhelzen we elkaar. Misschien geven we elkaar een kus en gaan weer ons weegs. En dat was dat. De liefde en de vrede kunnen we meenemen. De rest is niet relevant."
De vrouw tegenover haar legt haar handen op de kleine handen van de vrouw die ze interviewt.
"Bedankt lieverd. Ik heb niets meer te vragen. Mag ik je omhelzen?"
***
terug naar de inhoudsopgave
terug naar de beginpagina van Pointe
terug naar de beginpagina van de website