Een gedicht van Jaap van der Hoest
Een morgen trekt licht
een dag in. Tussenin
staan bomen, wuivend
naar wie weet wat dat
is, natuurlijk zwaaien.
Gegroeid tot hoogte
is flora ander leven
een sta in het licht,
als nacht dag wordt.
De zij waar het helder
groeten niet verkeert,
is traag in īt ontwaken.
Strak in veel stenen
staan muren om mensen.
Een licht gapen ontsnapt.