een gedicht van Joke Clazing
Is de scherpte hoorbaar,
in bloementaal verpakt,
omhoog geworsteld,
vanuit troebel water?
Zijn de vraagtekens te voelen,
als vingertoppen
drukkend op de huid,
dissonanten in het spel?
Het zacht schuiven
van de aarzelende hand,
met de verdrietige ogen,
speurend langs de horizon.
Oorverdovend,
de ongesproken woordenstroom,
die verwondt,
meststof maakt
voor boze twijfels.
Bereikt het de oren,
de zucht van verlangen,
het heimwee naar
de oude nabijheid,
in het nieuw versterkte huis.
Altijd is er nog
heldere vogelzang,
die de queeste
lichter maakt,
onderweg naar
Zonnekracht.
9 mei, 2017